Ik was zeventien en we waren net junioren kampioen noord geworden met ons basketbalteam. Om dat te vieren wilden we een dag met elkaar op pad. Een stel bevriende eredivisie-spelers wilde ook wel mee. Zij hadden rijbewijzen, dus dat alleen al maakte ze interessante reisgenoten. Iemand stelde voor naar Duinrell te gaan. En zoals dat bij mannen gaat: als er binnen de eerste tien seconden na zo’n suggestie geen fundamentele bezwaren worden tegengeworpen dan is het geregeld. We stapten in de veel te kleine gesponsorde Peugeootjes 205 van de eredivisiespelers en vertrokken.
We begonnen de dag in het attractiepark, waar mijn teamgenoten onmiddellijk aansloten in de rij voor de hoogste achtbaan. Wat is er mis met de botsautootjes, dacht ik. Maar dat is nu eenmaal mijn verdedigingsmechanisme in een omgeving waarin zich de ene bloedstollende attractie na de andere aandient. Van botsautootjes weet ik tenminste wat ik ervan mag verwachten: je staat met z’n allen vanaf de kant te kijken naar de meisjes en af en toen doe je een rondje waarin je zo weinig mogelijk geraakt probeert te worden. En heel af en toe, als de botsauto’s-baas even de andere kant op kijkt, ga je op de rand van de botsauto zitten, zoals de medewerkers het doen. Enfin, daar dacht ik dus aan toen ik met tien boomlange kerels omhoog werd getakeld op de achtbaan, klaar om gelanceerd te worden.
Rolls Royce onder de glijbaanparadijzen
Een uur later zag ik mezelf voor de vierde keer achter in de rij voor de achtbaan aansluiten. Wat een kick! Ik beloofde mezelf plechtig de botsauto’s voortaan te laten voor wat ze waren en nooit meer een achtbaan over te slaan (toen ik onlangs met mijn gezin in de Efteling was en ik in de verte de Python in een kurketrekker over de kop zag draaien, dacht ik daar ineens weer heel anders over, maar dat terzijde). De volgende stop was het Tikibad. Want laten we wel wezen, het glijbanenparadijs van Duinrell is natuurlijk de Rolls Royce onder de glijbaanparadijzen. Die glijbanen zijn zo lang dat je halverwege het gevoel krijgt dat er geen einde meer aan komt, dat de bochten elkaar zullen blijven opvolgen totdat je in een parallel universum tevoorschijn komt, in het jaartal 2025. De vergelijking met zwarte gaten is trouwens niet willekeurig gekozen, want voor de echte thrill seekers hebben ze er ook een pikdonkere glijbaan waarbij je volkomen gedesillusioneerd in het water eindigt. Misschien nog wel het grappigste van de hele dag was dat ons gezelschap van tien mannen boven de 1.95m minstens een paar koppen boven het overige publiek uittorende. Niet dat we ons daar naar gedroegen overigens: ik denk dat we die dag op de peuters na het jongste publiek van Duinrell waren.
Telefoonnummer op de hand
Een paar weken geleden kwam ik er voor het eerst in bijna twintig jaar terug. Ik was nog steeds de langste, maar mijn dochter van 1.00m haalde het gemiddelde aardig naar beneden. Jammer genoeg heb ik de nieuwe attracties niet kunnen proberen. Te druk met vaderlijke taken. Zoals toen ik mijn telefoonnummer op de hand van mijn dochter had geschreven en ze meteen keihard wegrende. Hard als in: na een minuut zoeken vond ik haar terug in de rij van de achtbaan. ‘Je mag niet zomaar wegrennen!’ beet ik haar streng toe. Ze keek me onschuldig aan. ‘Maar papa, het is niet erg, ik heb nu toch jouw telefoon op mijn hand?’… Aaaarch, was ik nog maar even zeventien.
Normaal gesproken gebruiken we de blog niet voor aanbiedingen of acties, maar deze willen we je niet onthouden. Deze week kun je namelijk met meer dan 40% korting entreekaartjes voor Duinrell bemachtigen. En voor twee euro meer, kun je ook nog naar het Tikibad!
Klik hier voor deze speciale actie.